Αν σου πει κανείς ότι “θα φας ξύλο” , μη μπερδευτείς.
Δε θέλει να σου πει πως κάποιος θα σου προσφέρει ένα μαγειρεμένο κούτσουρο για να το γευτείς και να το φας.
Απλά θέλει να σου πει πως κάποιος ή κάποιοι θα σε χτυπήσουν.
Μπορεί να σε χτυπήσουν πολύ ή λίγο. Δεν έχει σημασία πόσο.
Σημασία έχει πως εσύ θα φας ξύλο. Δηλαδή, θα σε χτυπήσουν.
Αν σου πω πως έφαγα ξύλο μη με ρωτήσεις αν ήταν νόστιμο.
Ρώτα με αν πονάω κι αν είμαι καλά.
Αυτό το “ξύλο που έφαγα” λοιπόν μπορεί να είναι και άσχημο.
“Έφαγα άσχημο ξύλο” πάει να πει πως με χτύπησαν πολύ.
Δε μιλάμε λοιπόν ούτε για αισθητική, ούτε για γαστρονομία.
Μιλάμε για ωμή βία.
Δηλαδή μιλάμε για ξύλο!
Όμορφο ξύλο δεν υπάρχει.
Δε λέμε “έφαγα όμορφο ξύλο”. Δε βγάζει νόημα.
Εκτός αν έχουμε στο μυαλό μας κάτι βιτσιόζικο.
Αν με χτύπησαν λίγο τότε λέω πως έφαγα λίγο ξύλο.
Μπορώ να πω και πως “έφαγα κάτι ψιλές”. Σημαίνει το ίδιο.
Αυτός που με χτύπησε είναι αυτός που “μου έριξε ξύλο”.
Δε λέμε “μου σέρβιρε ξύλο”. Λέμε “μου έριξε”.
Αυτός μου το έριξε κι εγώ το έφαγα.
Για όλο αυτό το γεγονός, δηλαδή το ότι κάποιος έριξε και κάποιος έφαγε ξύλο, λέμε πως “‘έπεσε ξύλο”.
Παράδειγμα:
Χθες στην πλατεία συναντηθήκανε οπαδοί και χουλιγκάνια δύο διαφορετικών ομάδων κι έπεσε ξύλο”.
ή
“Χθες αυτοί οι δύο μεθυσμένοι, μαλώσανε κι έπεσε ξύλο”.
Εναλλακτικά, μπορείς και να πεις πως “αυτοί οι δύο πλακωθήκανε στο ξύλο” ή απλά “πλακωθήκανε”.
Σημαίνει το ίδιο. Πως αυτοί οι δύο μεθυσμένοι χτύπησαν ο ένας τον άλλο.
Τώρα αν έρθουν κάποιοι άλλοι ακόμα πιο μεθυσμένοι και δείρουν τους προηγούμενους δύο, τότε οι δυο τους θα έχουν “φάει ξύλο” από τους καινούργιους και οι καινούργιοι θα έχουν “ρίξει ξύλο” στους παλιούς και γενικά θα έχει “πέσει ξύλο”!
Άσε! Χαμός!
Γιατί όμως λέμε “έφαγα”;
Το “έφαγα” το χρησιμοποιούμε πολλές φορές για κάτι δυσάρεστο που πάθαμε.
Παράδειγμα, όπως λέμε “έφαγα ξύλο”, μπορούμε να πούμε “έφαγα πολλή βροχή”, “έφαγα πολλή κίνηση στο δρόμο”, ¨έφαγα πολλή ζέστη”.
Και γιατί “ξύλο”;
Το ότι αυτό το “ξύλο” έχει ταυτιστεί με κάτι βίαιο, με ένα χτύπημα ή ακόμα και με μία τιμωρία είναι ο απόηχος της ξύλινης βέργας που κρατούσε ο εκπαιδευτικός και ο δάσκαλος του παρελθόντος
Ένα σύμβολο τις εξουσίας του και ένα όργανο τιμωρίας κάθε άτακτου και ατίθασου μαθητή.
Τα παλιά τα χρόνια οι δάσκαλοι ήταν αυστηροί και καμιά φορά χτυπούσαν τα παιδιά για τιμωρία. Ρίχνανε καμιά μπάτσα ή καμιά ξυλιά!
Αυτή η ¨ξυλιά” ήταν το χτύπημα του δασκάλου με την ξύλινή του βέργα.
Αυτή η βέργα κατέβαινε με δύναμη στην ανοιχτή παλάμη ή τον ποπό του μαθητή.
Από εκεί προέρχεται λοιπόν η έκφραση “έπεσε ξύλο”.
Για να δικαιολογηθούν που δέρνανε τα παιδιά είχανε την έκφραση “το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο”. Δήθεν πως το να χτυπάς τα παιδιά όταν κάνουν κάτι λάθος είναι σωστό και άγιο.
Πόσο λάθος!!!
Ευτυχώς πλέον οι δάσκαλοι δεν χτυπάνε τα παιδιά.
Μπορεί αυτό να σταμάτησε αλλά δυστυχώς ποτέ δε σταμάτησε στον κόσμο να πέφτει ξύλο.
Προσπαθώντας να βρω κάτι θετικό και αισιόδοξο να πω κλείνοντας αυτό το κείμενο αναρωτήθηκα, ¨τι καλό έχει η βία και το ξύλο;”.
Καλή ερώτηση.
Ίσως αν φανταζόμουνα πως ρίχνω ξύλο σε πράγματα που θεωρώ άσχημα, λάθος και επικίνδυνα;
Κι αν έλεγα κάτι σαν…
Ξύλο στη μόλυνση;
Ξύλο στην κλιματική αλλαγή και στην υπερθέρμανση του πλανήτη;
Ξύλο στους πολέμους;
Ξύλο στην πίτσα με ανανά;
Ξύλο στην μπύρα χωρίς αλκοόλ και στον καφέ χωρίς καφεΐνη;
Ξύλο στον φασισμό;
Ξύλο στο ξύλο;
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να πω κάτι αισιόδοξο ή χίπικο.
Μάλλον δεν είμαι καλός σε αυτά.
Χμμ…
Θα κάνω κάτι άλλο.
Θα σας δώσω μία συνταγή για το πως μπορείτε να μαγειρέψετε ξύλο και να το φάτε.
Παίρνουμε ένα φρεσκοκομμένο κούτσουρο.
Κατά προτίμηση από ελιά.
Του αφαιρούμε τη φλούδα.
Το βάζουμε στη χύτρα και το βράζουμε για μισή ώρα μέχρι να μαλακώσει.
Το βγάζουμε από τη χύτρα και το σοτάρουμε στο τηγάνι με ροκανίδι μέχρι να ροδίσει.
Το βγάζουμε από το τηγάνι και το αφήνουμε να κρυώσει.
Το σερβίρουμε χλιαρό γαρνιρισμένο με πέλετ.
Καλή σας όρεξη!
Αν κάνατε τη συνταγή και δεν το βρήκατε νόστιμο, μην τρομάξετε.
Φυσικά δεν είναι νόστιμο γιατί το ξύλο δεν τρώγετε λέμε!
Και εσείς μόλις φάγατε ξύλο!
Καλή σας χώνεψη.