Να σας πω τώρα για τον καφέ.
Δυστυχώς πίνω πολλούς καφέδες μέσα στην ημέρα κι αυτό δεν είναι πολύ καλό για τα νεύρα.
Όπως και να 'χει, εγώ τους πίνω τους καφέδες μου και τους ευχαριστιέμαι κι ας παίζουν τα νεύρα μου...!
Συνήθως πίνω διπλό εσπρέσο με λίγο νεράκι παραπάνω. Ζεστό. Λούγκο το λένε.
Στα ιταλικά σημαίνει "μακρύς". Τώρα τελευταία μας αρέσει να δίνουμε ιταλικά ονόματα στους καφέδες. Δεν ξέρω γιατί. Υποθέτω πως τους κάνει να ακούγονται πιο... “καφέδες”.
Ζεστός μου αρέσει ο καφές λοιπόν. Κρύο θα πιω μόνο σε κανέναν καύσωνα. Ένα ζεστό ρόφημα δεν αντέχεται με τόση ζέστη...
Όταν θα πιω κρύο θα πιω διπλό εσπρέσο κρύο. Κρύο! Το κάνεις όπως κάνεις το ζεστό αλλά μετά του βάζεις πολλά παγάκια και κρυώνει. Κρύο!
Αν όμως θέλεις να τον παραγγείλεις, πρέπει να τον παραγγείλεις σαν “φρέντο”. Εσπρέσο φρέντο πρέπει να ζητήσεις. Αν τους τον ζητήσεις σαν εσπρέσο κρύο, μπερδεύονται και δεν ξέρουν τι καφέ θέλεις. Πάντως οφείλουμε να παραδεχτούμε πως το “φρέντο” ακούγεται πιο όμορφο. Όπως και να το κάνεις ακούγεται κάπως πιο καφεδίσιο.
Το ίδιο συμβαίνει και με το καπουτσίνο. Αν θες ένα καπουτσίνο κρύο, πρέπει να το πεις "καπουτσίνο φρέντο" αλλιώς καφέ δεν θα πιεις.
Εντωμεταξύ εμείς τα λέμε στα ιταλικά αλλά στην Ιταλία αυτοί οι καφέδες δεν υπάρχουν. Ούτε κρύο καπουτσίνο, ούτε κρύο εσπρέσο. Άλλος καφές ο καπουτσίνο, άλλος ο εσπρέσο κι άλλος ο κρύος. Απλά πράγματα!
Ο καπουτσίνο ο φρέντο, ο κρύος δηλαδή, ουσιαστικά είναι ο καφές που αντικατέστησε το γνωστό φραπέ. Τον καφέ φραπέ με γάλα που είχε τεράστια επιτυχία στα καφενεία και τις καφετέριες. Το φραπέ ήταν ο βασιλιάς των καφέδων τη δεκαετία του ογδόντα, όμως πλέον είναι κάπως ξεπερασμένος. Το όνομά του προέρχεται από τη γαλλική λέξη frappé που σημαίνει "χτυπημένος". Ομως τώρα όλοι πίνουν καφέδες με τίτλους ιταλικούς ενώ το φραπέ ανήκει στην εποχή που πίναμε καφέδες με γαλλικούς τίτλους.
Όμως το φραπέ είναι άλλο πράμα. Κρατάει ώρα μέχρι να το πιεις. Δεν το πίνεις γρήγορα. Μπορείς να το κρατήσεις για ώρες χωρίς να χαλάσει ιδιαίτερα η γεύση του γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχει και καμιά σπουδαία. Επίσης πίνεται κρύος οπότε δεν κινδυνεύει να κρυώσει. Το πολύ πολύ να γίνει.. ...χλιαρός.
Έχει παγάκια και πηχτό αφρό με τα οποία μπορείς να παίζεις για ώρες ανακατεύοντάς τα με το καλαμάκι.
Το φραπέ το φτιάχνεις χτυπώντας στιγμιαίο καφέ με νερό. Προσθέτεις παγάκια και ζάχαρη, αν θέλεις. Αν του προσθέσεις και γάλα τότε έχεις στα χέρια σου ένα φραπέ με γάλα ή αλλιώς το γνωστό, ηρωικό “φραπόγαλο!”.
Με τον στιγμιαίο καφέ μπορείς να κάνεις και τον λεγόμενο καφέ Νες. Τη ζεστή εκδοχή του στιγμιαίου καφέ που, αν θέλεις την γνώμη μου, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης στον κόσμο των καφέδων γιατί έχει τα χάλια του...!
Εμένα όμως μου αρέσει κι ο τούρκικος καφές. Αυτός που πίνεται σε μικρά φλιτζανάκια και προσέχεις στις τελευταίες γουλιές να μην καταπιείς το κατακάθι του, τα υπολείμματα του καφέ. Τον τούρκικο καφέ στην Ελλάδα τον λένε ελληνικό καφέ. Μάλλον στους Έλληνες αρέσει πάρα πολύ αυτός ο καφές. Δεν του δώσανε ένα ιταλικό ή ένα γαλλικό όνομα. Αυτός ο καφές είναι ακόμα πιο παλιά συνήθεια. Τέτοιο καφέ έπινε κυρίως η γενιά των παππούδων και γιαγιάδων μου που ακόμα δεν είχαν μάθει καλά τις ξένες γλώσσες.
Κάποιοι υποτίθεται πως βλέπουν τη μοίρα σου, το μέλλον σου, μέσα στο φλιτζανάκι του καφέ. Διαβάζουν τα σχέδια που έχουν σχηματιστεί μέσα στο φλιτζάνι και σου λένε τι θα γίνει στο μέλλον.... Είναι αυτοί, και κυρίως αυτές, οι καφετζούδες, που “λένε το φλιτζάνι”. Όσες φορές μου “είπανε το φλιτζάνι”, τίποτα δεν βγήκε αληθινό. ‘Η αυτός που μου είπε το φλιτζάνι δεν ήξερε να το διαβάζει σωστά ή η όλη ιστορία για φλιτζάνια και μοίρες είναι μπούρδες!
Θα πάω λοιπόν και θα ρωτήσω την καφετζού, τη μάντισσα του καφέ, να δει στο μέλλον τι καφέ θα πίνω, άραγε... ;